Իմ կարծիքով լեռ բարձրանալը նման կյանքի ճանապարհին որ պիտի հաղթահարենք։ Լեռան գագաթին ցանկություն նման կյանքի նպատակի որի հասնելու համար պետք անցնեք դժվար փորձությունների միջով։ Ինչպես բոլոր մարդիկ այսպես էր հերոս չեն ցանկանում անցնել դժվար փորձությունների միջոցով, հերոս պետք բարձրանալը լեռան գագաթին բայց նա չէ ուզում բարձրանալ։ Բայց հերոս իր մեջ կամքի ուժ գտավ եվ բարձրացավ լեռան գագաթին։ Իրականում բանաստեղծություն նման մեր կյանքի։ Բանաստեղծություն իմ համար շատ հետաքրքիր է, և խորհուրդ եմ տալիս բոլորին որ կարդան։
Դժվար ճանապարհը: Հերման Հեսսե
Ձորի պռնկին, քարայրի մթին խորշի մոտ անվճռական կանգնեցի ու, հայացքս հետ ուղղելով, շրջվեցի։
Արևը շողում էր այդ կանաչ, գողտրիկ աշխարհում, մարգագետինների վրա օրորվելով՝ ցոլում էին գորշավուն ծաղկագլխիկները։ Այնտեղ լավ էր, այնտեղ էր ջերմությունն ու սիրելի հանգստությունը, այնտեղ էր հոգին խորն ու հագեցած մի երգ մրմնջում կիսաձայն, ինչպես մազմզոտ բզեզը լիառատ օդի ու լույսի մեջ։ Եվ հավանաբար ես խելագար էի, որ ամեն ինչ թողել ու ցանկանում էի լեռները բարձրանալ։
Կարդալ ավելին
Առակի թարգմանություն
Неволя
Болгарская притча
Жил некогда дровосек, и было у него двое сыновей. Всякий раз, отправляясь в лес, он брал одного из них с собой в помощники. Однажды дровосек сказал своим сыновьям:
Մի անգամ մի փայտահատ կար, և նա ուներ երկու որդի։ Ամեն անգամ, երբ նա գնում էր անտառ, նրանցից մեկին իր հետ վերցնում էր որպես օգնական։ Մի օր փայտահատը ասաց իր որդիներին.
— Сегодня, дети, вы одни пойдёте в лес за дровами, а я останусь дома отдохнуть, потому что очень устал.
-Այսօր, երեխեք, դուք մենակ կգնաք անտառ , իսկ ես կմնամ տանը հանգստանալու, քանի որ շատ եմ հոգնել:
— Но, отец, — ответили юноши, — если сломается телега, кто поможет нам починить её?
-Բայց հայրիկ,-ասացին երիտասարդները,-եթե սայլը ջարդվի, ո՞վ է մեզ օգնելու վերանորոգել այն։
— Если сломается телега, — ответил старик, — зовите неволю. Она вам поможет.
-Եթե սայլը ջարդվի,-ասաց ծերուկը,-դժբախտությանը կանչեք։ Նա ձեզ կոգնի։
Сыновья послушались отца, запрягли волов, пошли в лес. Быстро нарубили дров, нагрузили полную телегу и направились домой. Но прямо посреди дороги телега сломалась. Остановились юноши, и давай кричать:
Որդիները լսեցին հորը, եզները կապեցին, գնացին անտառ։ Արագ ցախ կոտրատեցին, լիքը սայլ բարձեցին ու գնացին տուն։ Բայց հենց ճանապարհի կեսին սայլը փչացավ։ Երիտասսարդները կանգ առան, ուսկսեցին գոռալ.
— Неволя! Почини нам телегу!
-Դժբախտությու՜ն, նորոգիր սայլը։
Однако никто им так и не ответил. Стало темнеть, а неволи всё нет. Наконец младший сын говорит:
Սակայն նրանց ոչ ոք չպատասխանեց: Սկսեց մութն ընկնել, բայց դեռ դժբախտությունը չկար։ Վերջապես կրտսեր որդին ասում է.
— Не придёт, видать, эта неволя. Давай сами за дело примемся и, как сможем, починим телегу!
-Ինչպես երևում է այդ դժբախտությունը չի գա։ Արի ինքներս ձեռնամուխ լինենք գործին և նորոգենք սայլը որքան կարող ենք:
Когда сыновья вернулись домой, отец спросил:
Երբ որդիները վերադարձան տուն, հայրը հարցրեց.
— Ну, как? Хорошо ли было в лесу?
-Դե, ինչպե՞ս: Լա՞վ էր անտառում?
— Посреди дороги сломалась у нас телега, — ответили сыновья. — Принялись мы звать неволю, а она так и не откликнулась. Поняли, что не придёт неволя. Взяли топор и сами, как могли, поправили телегу.
-Մեր սայլը ճանապարհի կեսին փչացավ,- պատասխանեցին որդիները։ – Մենք սկսեցինք դժբախտություն գոռալ, բայց նա չպատասխանեց: Հասկացանք , որ դժբախտությունը չի գա։ Վերցրինք կացինն ու նորոգեցինք սայլը, ինչպես կարող էինք։
— Вот это, дети, и была неволя! — сказал им отец. — Вы её звали, а она всё время была рядом. Некому было починить вам телегу, и вы сами за дело взялись. А это и значит, что неволя вас заставила!
-Դա, երեխաներ, դժբախտությունն էր,- հայրն ասաց նրանց, -դուք կանչեցիք նրան, իսկ նա անընդհատ ձեր կողքին էր: Սայլը ուղղող չկար, և դուք ինքներդ նորոգեցիք այն։ Եվ սա նշանակում է, որ դժբախտությունը ստիպեց ձեզ!